De lichtfeesten- we vieren ze vanaf 40 dagen vóór tot 40 dagen ná Kerst. In deze tijd van het jaar is het buiten donker en koud, alle oogsten zijn achter de rug. Je wordt teruggeworpen op je eigen licht, vanbinnen. Je maakt er ruimte voor, het mag groeien, je mag het delen. Mijn eigen leven is een verhaal van duisternis en licht, en vandaag wil ik graag met jullie delen hoe ik mijn innerlijke licht ben gaan toelaten.

Duisternis

Ik kan kort zijn over de oorzaak van duisternis in mijn leven: vanaf mijn kindertijd ben ik gevoelig geweest voor depressie, en iedereen die dat zelf ook kent, weet wat dat betekent. Je ervaart de zin van het leven niet meer, alles lijkt donker en zinloos. Ik had vooral de grote pech dat ik niet de juiste diagnose kreeg. Jarenlang zwierf ik van dokter naar dokter, van regulier naar alternatief en weer terug. Niemand snapte wat er mis was.

Diagnose

Op het dieptepunt, ik was toen al eind veertig en lag de hele dag op bed, kwam ik zelf op het idee dat ik misschien een depressie had. Mijn man heeft me naar de huisarts gebracht. Na een consult van een half uur was het duidelijk: ernstige depressie. Medicijnen sloegen niet aan en op de juiste hulp heb ik nog heel lang moeten wachten, maar de doorbraak was er nu: ik wist wat mij mankeerde. Dat was, zogezegd, mijn eerste vonkje licht.

Doorbraak

Voor mij is het dus vooral erg belangrijk geweest dat ik wist wat er aan de hand was. De depressie vertelde me aldoor dat ik mezelf moest beschermen door in bed te blijven, dat ik niets meer kon en liefst ook geen mensen moest zien. Nu snapte ik, dat ik die raad niet meer op moest volgen.

Drie stappen per dag

Wat ik deed? Eigenlijk gewoon wat ik kon. De eerste tijd was ik in staat om halverwege de ochtend drie stappen te zetten naast mijn bed. Dus dat deed ik. Na een week of twee werden het er vier. Na een maand kon ik de trap weer af, en nog wat later zelfs even naar buiten lopen, de tuin in.

Verder groeien

Ik ben zo door blijven gaan. Toen ik eenmaal kon wandelen, deed ik dat, eerst heel kort, later langer. Ook ben ik mijn dag-nachtritme gaan herstellen: stipt om 7 uur opstaan zo gauw dat mogelijk was, om 10 uur ’s avonds naar bed. Het opstaan op die tijd was veruit het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen, maar wat hielp het goed!

Weer taken op me nemen

Ik knapte zo goed op dat ik na een ongeveer een jaar weer de basale dingen kon, huishouden, wandelen, naar afspraken gaan. Niet veel later zette mijn man zijn eigen bedrijf op, en nam ik de boekhouding op me. Het beviel zo goed om weer aan de slag te zijn, dat ik ook zijn website maakte.

Eigen baas

De volgende stap was: zelf eigen baas worden. Ik schreef me in bij de Kamer van Koophandel en ging websites maken en webteksten schrijven voor andere ondernemers. En nog weer wat later kwam datgene wat ik nu doe: Met Naomi bloggen voor Antroposofisch Leven. Voor mij een droom die uitkwam.

Delen

Ik moet zeggen dat ik mijn verhaal heel lang niet heb willen delen. Ik wilde de duisternis in mijn leven liefst zo snel mogelijk vergeten. Tot ik het een paar vertrouwelingen vertelde. Tot mijn verbazing zagen zij mijn verhaal juist als een teken van kracht, en zelfs als een voorbeeld voor anderen. Dit gaf mij  moed, en nu ben ik er open over.

Filmpje

Het ging zelfs zover, dat het project Kracht On Tour graag een kort filmpje wilde maken van mijn leven nu, om andere vrouwen een hart onder de riem te steken. Want het leven kan hard zijn, en dan is het fijn als je weet van iemand die een eigen uitweg heeft gevonden. Het filmpje is op 27 november vertoond, en wat was het bijzonder om daarbij te mogen zijn! Ik mag het filmpje delen, dus staat het onder aan dit blog.

Mijn boodschap

Ik hoop dat jullie mijn boodschap eruit kunnen halen: Ga op zoek naar je eigen innerlijke licht, laat die groeien als je kunt en doe dat vooral op jouw manier. Daar zijn geen voorschriften voor en daar mag ook niemand over oordelen. En wees je vooral ervan bewust dat jij een waardevol mens bent. Altijd.